Jak dziwnie

Jak dziwnie

Kiedy świat obok tak się jakoś urządził

Że w czworoboku z ogrodem

Stół co jakiś czas się zapełnia ze wszystkich swoich czterech stron

Jak dziwnie

Że u mnie wciąż przestrzeń bez stołu

Ulica codziennie inna

A słońce wschodzi kiedy uzna za stosowne

Jak dziwnie

Że widzę dzielnie podążających wytyczonymi ścieżkami z betonu

A sama na gołym krawężniku siedzę

I szklanym wzrokiem patrzę

Jak przechodzisz na drugą stronę

Jak dziwnie.