Dzień 11

Tyle już trwa próba sił. Tych w mięśniach i tych w głowie.
Trzy tabletki magnezu.
Poranna lektura etykiet, stos czerwnieniących się pomidorów i naczynie żaroodporne w zlewie. Na stole niedbale porzucona książka kucharska "dla laików". Kolorowa, z mnóstwem zdjęć, wesoło napisana. Rozdziewiczona parę dni temu.
Zaliczona kolejka w urzędzie, załatwione, podbite, przekazane.

Walka podjazdowa z własną słabością, z którą - pomimo upływu wielu lat - wciąż nie umiem się pogodzić. Na razie kilka : 0 dla mnie.
Masowanie obolałych ideałów, które podważono i opluto.
Sny o przyjacielu, który przestał nim być są coraz mniej wyraźne, działa "niepamięci cud". Kim wogóle był ten człowiek...?

W chwilach drżącej brody zahaczam wzrokiem o pewien tekst anonimowy, sprzed pięciuset lat.

Nie zawsze jest trudno.
Czasem mignie flesz o wędrującym guziku z okolic biodra ku pępkowi, o zapomnianej koszuli, która sama się przypomniała.
Świadomość nadrabiania, powoli, własnym rytmem, bez paniki jest jak francuskie śniadanie. Wyborna i wzmacniająca.

Czas przestał biec jak szalony i oplatać się wokół palców.
Pozostaje tylko zadrzeć głowę.

Mój pierwszy wiersz

Nie pamiętam czym był
Wspomnieniem
Westchnieniem
Żalem
Refleksją

Nie pamiętam czy wtedy kochałam
Nienawidziłam
Czy cokolwiek czułam – wtedy

Czy składałam niewinną całość
W poczucia winy refleksję?
Czy w radość pojmowania kształtów Mojego Świata?

Czy się bałam…
Czy wzgardziłam...
czy kochałam…

Nie pamiętam…

Gdzie on jest
Ten mój wiersz
Ta linia myśli zapisanych …?