Impresje

Zostawiam w tych ścianach niespełnione marzenia, które - myślałam tutaj właśnie się zrealizują. Rok temu dokładnie wszystko tu pachniało jeszcze farbami i nadzieją. Widok za oknem był obiecujący, zwłaszcza w pełni lata po południu, kiedy niebo przybierało kolor "sierpniowo-madrycki", lejąc zar na ospałe miasto. W oddali majaczyły odsłonięte podwórka secesyjnych kamienic, a z okien dobiegały dźwięki obiadowe (stuk łyżek, szumiącej wody ze zlewu, gwar rozmów). W tej mojej scenerii siedziałam na odrapanym parapecie, malowałam paznokcie, a z głośników płynęły stare tanga Gardela.

Ot, leniwe niedzielne popołudnie. Brakowało tylko starszych panów w białych kapeluszach i w świezych koszulach, grających w karty przed domami przy specjalnie wyniesionych na tę okazję stolikach. Prawie jak Buenos Aires...

Kiedy słońce powoli zanikało za dachami miast, a na niebie rozpoczynał się spektakl kolorów, zapalała się lampa uliczna zawieszona między moim oknem, a kamienicą naprzeciwko. Rzucała poświatę do pokoju, nieoświetlonego jeszcze, robiąc podkład muzyce wciąż płynącej z głośników. Ciężko było się wyrwać z tego klimatu, lakier na paznokciach dawno wysechł, a niedziela dobiegła końca.

Za ścianą Dziwna Rodzina rozpoczynała wieczorno-nocne rytuały. Żona pokrzykiwała na swoje latorośle (do dzisiaj nie wiem ile ich ma) zapędzając któreś do ćwiczeń muzycznych. Brało to to skrzypce i mordowało Bacha doskonaląc tym samym swój brak talentu i przyprawiając mnie o głośny śmiech. Wylatuję stąd, a to małe dalej nie umie grać. Nie traćmy nadzieji.

Lato minęło. Na miejscu pustej przestrzeni wyrósł apartamentowiec odcinając mnie tym samym od światła. W zimie bywały takie dni, kiedy zdawało się, ze w moich czterech ścianach dzień wogóle się nie budzi. W kuchni i w łazience temperatura potrafiła spaść do 10 stopni. Zaczęli też kręcić się tu obcy ludzie z zamiarami adaptacji hacjendy pod nowego lokatora. Zadeptali podłogę, zerwali lampę, spruli ścianę i pozbawili sentymentów. Nie sprzątam tu już. Nie chce mi się.

Czas odejść do nowego gniazda, świezego i wypieszczonego by zapuścić korzenie, które wyrwane rok temu jakoś nie chciały się nigdzie indziej przyjąć. Może tym razem się uda.

Odsłona pierwsza

Małe, śliczne, transparentne, milusie i niebiesie; czyli okno na mój przezroczysty świat, którego nikt nie rozumie :)

Obserwacje

Piękną mamy dzisiaj pogodę; odnotowano 16 stopni, bezchmurne niebo. Siedzę w Starbucksie, sączę koktajl waniliowy i gapię się na przemykających roznegliżowanych grubych anglików (i angielki). Ja nie wiem, co jest z tym narodem, ale dla nich ta temepratura to już zwiastun lata i wszyscy zaczynają jak na komendę biegać z gołymi nogami (co często wygląda odrażająco), rękami i prawie dupami. Możliwe, że są to jakieś atawistyczne nawyki, kiedy to ledwo co pospadali z drzew, owinęli się jakąś krową, czy innym dzikiem i hajda na podbój ziem. Tyle, że wtedy dużo biegali, to im ciepło było, a teraz? Siedzi to przed kompem/telewizorem i wpierd##la chipsy. Ale dalej chodzi gołe.

Tęsknię za Francją (sic!) i wszystkim, co z nią związane. Tutaj – niby wszystko podobne, ale bardzo obce. Ludzie paskudni (jak oni się rozmnażają? Chyba po ciemku i po pijaku) żarcie takie, że od dwóch tygodni muli mnie w zołądku, a cera nadaje się jedynie do totalnego remontu. Do tego ten ich, qwa, język... Skąd im się madafaka wziął ten akcent? Nawijają, jak gdyby po urodzeniu na dzień dobry dostawali fangę w żuchwę, która to na skutek uderzenia poluzowała się była i nie pozwala na wyraźne artykułowanie słów. Do tego przy tym ich „hello” wykrzywiają twarz (w sensie ryj) w pedalskim grymasie, że odwracam wzrok zażenowana bąkając jakieś tam „haj”. A najchętniej wydarłabym się głośno „bążur”!!!! Ta ich brytyjska powściągliwość i pseudoelegancja mnie dobija...

Nic to, wracam do roboty...

Zmęczenie

Kraków mnie kocha. Ja kocham Kraków. Wczoraj przemierzyłam go niemal całego od Piasków po Stare Podgórze na butach. Mp3 w uszach i skłębione myśli - odleciałam zupełnie. Nie pamiętam ani jednej mijanej twarzy.
Świadomość, że jestem tu tylko na chwilę, nie pozwoliła przysiąść na "zamyślonym kamieniu" i wypić kawy gapiąc się na gołębie, tylko rzuciła go hen i kazała za nim biec.
Odległości stają się coraz mniejsze.
Moment unikalny jako symbol kojarzy mi się już tylko z życiem przed życiem.
Czuję, ze ciezko teraz pracuje, aby gwozdz programu wreszcie został przybity a złoty środek udowodnił, ze naprawde istnieje.

Kolejna efemeryczna ułuda? Się okaze.

Mehr Licht!

Na 37 metrach kwadratowych trudno "zarządza się" światłem.

Jednak z moim upodobaniem do przezroczystości wszelakiej, uznawanym przez co poniektórych za zboczenie... wzięłam i wymysliłam. :)
Kombinowałam, rozstawiałam się po wielu kątach naraz, testowałam kolory o różnych porach dnia, by w końcu wybrać rozwiązanie, które sprawia że robi mi się błogo.
Rezultat wkrótce.

A poniżej uchylony rąbek tajemnicy... Nie mogę się już doczekać!!

Homeless

Szósty tydzień na walizach.

Czterdziesty któryś tam dzień nadwerężania mózgowia, które uparcie włącza tryb wakacyjny, a ja przestawiam je niezłomnie na nieustający challenge. W totalnym chaosie, jaki tu panuje próbuję rysować mapy, być ujmująca w swym stylu bycia i przeskakiwać pomiędzy czterema językami, tak jakby to była fraszka. Wstaję wcześnie, kładę się późno.

W weekendy - zapach innych miast, niezliczone wystawy i imprezy do 4 rano.

Mówią: masz przejebane, tułasz się po hotelach, ja bym tak nie mógł/nie mogła. Jak Ty to znosisz?

Przysiadam wtedy w zadumie. Jak? Zapycham - owszem. Ale pierwszy raz odkąd pracuję, czuję, że mój mózg leci na pełnych obrotach i stara się ( z trudem bo z trudem) zwiększyć objętość...

Do tego te liczne acz pobieżne znajomości uzupełniam o wdychanie nowych obcych woni, cieszenie oczu i umysłu; se raz zobaczę Picassa, se innym razem pokontempluję Rubensa, wypiję kawę na Montmartre, nadużyję alkoholu na Leicester Square z dawno niewidzianymi przyjaciółmi... a rano kaca wyleczę gorąca belgijską czekoladą.

Faktycznie, mam przewalone. :)

O. dziś dał znać. Pamięta.